Απειροστικό Ευαγέλιο

Στην κορυφή των δέντρων
θα έβαζα την αδιαφορία
Και στο έδαφος
σε αφθονία
θα έβαζα τον φθόνο

Στην ανατολή την αυτοθυσία
και στν δύση την υποκρισια.
Και θα έκαμα τη γη στρογγυλή
Να μην ξέρεις προς τα που είναι η ακινησία
Να μη μπορείς να σιάξεις στον ύπνο σου

Στο μέλλον θα έθαβα την νιότη
και στο παρελθόν την ασχήμια
Αλλά όσα θα μεγαλώνεται
τόσο θα κουράζεσται
Κι όσο μικρότεροι είσαστε
τόσο πιο αβέβαιοι.

Και σας έριξα, μαϊμούδια μου
Πάνω στα πέντε νησιά
και στις 80 ηπείρους
.Με κομποσκίνια
300 εκατομμυρίων ετών
στο γλέντι μου βραχιολάκια

Και, μα την εφυΐα μου, κυρήξατε πόλεμο.
Ω! τι ωραία που είναι
πηθηκάκια μου
Να σας βλέπω έτσι
φυλακισμένους στην ελευθερία σας,
στην παναθρώπινή σας αλεργία.

Να κοπανάτα, χα χα χα
τα κεφάλια σας να κάμετε κρότο
Ταραχή
πόλεμο
κι αναβρασμό

Να εκλέγεσται, ω μα τη χάρη μου
και να σκάτε τις βρωμιάρικες αρτηρίες σας
από την πιεση του αγώνα
Και μετά, χι χι
Ω, χα χα
να χωρίζεστε. Με ίδιες αναπνοές, ίδιες κωλοτρυπίδες, ίδια μάτια
να εγληματίζεται στα πάντα που μάθατε
Χα χα χα
και στη λογική
ω ναι, αυτό θα είναι το υπέρτατο
στη λογική σας, το μόνο σας καλό
να θάβεται τα πάντα στη λογική σας