Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Πρόσεξα

Σηκώθηκα από τη καρέκλα, περπάτησα 3 μέτρα, μέσα στο σπίτι και κάθησα στη χέστρα. Καθώς το κεφάλι στάθηκε στη θέση ανάπαυσης, πρόσεξα να αναβοσβήενι η όρασή μου. Το τέμπο του αναβοσβήματος συνχρονιζόταν με τους χτύπους της καρδιάς μου, πρόσεξα. Περπατώντας 3 μέτρα είχα τέτοιους σφιγμούς?
Κάποτε οι άνθρωποι, όχι όλη τους αλλά κάποιες μορφές τους, κατέληγαν να ζουν σα πρεζάκηδες μέχρι που έπαυαν να ζούνε γιατί ήτανε πρεζάκιδες. Σήμερα, η πρέζα έχει εξελιχθεί, υπάρχει στη καθημερινότητα της ζωής και προστατελυει την παραγωγηκλη διαδικασία. Δημιουργεί σάπια σώματα με καμιά ανάγκη κίνησεων αυτοσχεδιασμού, ανθεκτικά στην επαναληψημότητα των προτύπων. Διεγείρει τα ένστικτα της ξερίζωσης του άλλου και δημιουργεί καρκινώματα στο σώμα και στη ψυχή. Η νέα πρέζα κυκλοφορεί και προσφέρεται δωρεάν αρκεί να κάνεις έναν λογαριασμό πατώντας στο επόμενο λινκ.

Ομελέτα

Κατ' απ' το δρόμο της πλατείας
ζουν οι αλήτες του ντουνιά.
Ο κόσμος γέλαγε μαζί τους
μ' αυτοί δε βγάζανε μιλιά.

Στο πάνω μέρος της πλατείας
πήγαν δυο τύποι με σκουφιά
Βγάλαν λεπίδες και πήραν να σφάζουν
Καθάρισε λέει η γειτονιά

Γέμισε αίματα μα πες μου
πως γίναν τάχα όλα αυτά
Θρηνείς γελείε για τη βία
μα 'κείνη βγήκε απ' τ' αυγά

Το' χες το φίδι, το κοιτούσες
του χάιδευες και τα αυτιά
Τωρά γενάει στις πλατείες
αυτό που του' μαθές καλά

Μέσα στην άχαρη ζωή σου
κρύβεις τη βία μα κοιτάς
πως κάποια μέρα θα τη δώσεις
σε δυο τύπους με σκουφιά