Για τα παντώς τύπου κουτάκια version 1.0.1

Έχετε προσέξει κι εσείς ότι τελευταία υπάρχει μια τάση διακίνησης και συγκέντρωσης? Δηλαδή μια κίνηση από ένα πράγματα σε κάποιο άλλο? Λοιπόν, το συνάφι  που θάυμαζε και εντρυφούσε στην "εφαρμοσμένη μηχανιστική φιλοσοφία" ανακάλυψε/ εφήυρε μια έννοια : ελκυστής. Αυτό το πράμα είναι η ονομασία ενός χώρου ο οποίος έχει την ιδιότητα έλκει ή να αποθεί αυτό που κινείται. Λίγο παραπέρα, ο χώρος που έλκει είναι ένας χώρος ευσταθούς ισορροπίας ενώ αυτός που απωθεί, χώρος ασταθούς ισορροπίας.Ο δέυτερος όρος, ασταθής ισοροπία, είναι λίγο δυσνόητος. Σημαίνει πως το σκατόπραμα που βρίσκεται και κινείται στο χώρο,είναι πολύ ευαίσθητο στο να χάσει την ισοροπία του και να απομακρυνθεί από αυτή τη περιοχή του χώρου. ( Παρεπιπτώντως, σαν ισοροποία εννοείται η κίνηση η οποία είναι συνεχής, περιοδική και λίγο-πολύ άχρονη, όπως η κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο ή μια ακίνητη μπάλα). Για παράδειγμα: ο ακροβάτης που ενώ ισοροπεί όμορφα και χαριτωμένα είναι πολύ εύκολο να φύγει από 'κει που σεργιανίζει και ... καμπούμ!! Λοιπόν, αν ο χώρος είναι γεμάτος από τέτοιους ελκυστές, έχουμε μετατοπίσεις. Παράδειγμα: η σκιά είναι ένας χώρος που έχει την τάση να έλκει, ενώ ο ήλιος να απωθεί. Και εδώ αρχίζει να μπερδεύει το πράμα. Γιατί, στο τελευταίο παράδειγμα, όταν έχουμε χειμώνα, ο ήλιος μετατρέπεται σε χώρο έλξης, ενώ όταν έχουμε καλοκαίρι το πράμα ζεματάει τόσο πολύ που σε κάνει να ψάχνεις για δεντράκια. Απ' την άλλη όμως, ακόμα και το καλοκαίρι, βλέπεις ένα σκασμό κόσμο να κάθεται να μπροστά στον ήλιο για να αρχίζει να μοιάζει με καπνιστό σολομό. Τί είναι τελικά ο ήλιος? Χώρος ευσταθούς ή ασταθούς ισοροπίας? Απλά είναι ελκυστής και είναι υπέυθυνος για μετακινήσης καθώς και για ομαδοποιήσης με βάση την έλξη ή την αποστροφή που προκαλεί στα κινούμενα δίποδα....Διάλειμα

http://www.youtube.com/watch?v=S4TtHE__hn0

Οι ομαδοποιήσεις. Λίγο πολύ ομαδοποίηση σημαίνει πως παίρνεις και βάζεις ένα σωρό σκόρπιων πραγμάτων σε ένα σύνολο (ή κουτάκι) με κρητίριο μια κοινή τους ιδιότητα. Αυτό είναι πολύ βολικό γιατί έτσι έχεις για λιγότερα πράγματα να εξετάσεις την κίνησή/συμπεριφορά τους. ( Κάτι τέτοιο έκανε και ο θείος Κάρολος με τις κοινωνικές τάξεις του (προλεταριάτο, αστοί κτλ) ). Μετά βλέπεις πως αυτά τα κουτάκια τις παίζουν το ένα με το άλλο και βγάζεις τα συμπεράσματά σου.
Και εδώ γενάται το ερώτημα: μπορούν οι άνθρωποι να μπαίνουν σε κουτιά? Διότι ένας άνθρωπος δεν έχει μόνο μία ιδιότητα αλλά περισσότερες. Και αν υπολογίσεις ότι όλοι οι άνθρωποι, αν και έχουν κάποιες κοινές ιδιότητες κάποιοι με κάποιους άλλους, χαρακτηρίζονται από την προσωπικότητάς τους που είναι το σύνολο των ιδιοτήτων τους, τότε δε μιλάμε για κουτιά αλλά για κλουβιά. Από την άλλη όμως παρατηρείται πως οι άνθρωποι, μπορεί να μη νοιώθουν άνετα να τους ομαδοποιούν, μπαίνουν όμως μόνοι τους σε κουτιά. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τα κουτιά? Τι θα πεί όξυνση των κοινονικών αντιθέσεων? Πόλωση της κοινωνοίας? "Εμείς θα σας τα πάρουμε". "Εμείς θα σας επιτηρούμε". Μου φαίνεται πως το πράμα, γενικεύοντας, μοιάζει με κρίση προσωπικότητας. Βούλγαροι, χανούμισες, βαζέλες που λέγει και ο ποιητής.
Και μια άλλη αντίφαση. Για να μαζέψεις τα σκόρπια και να τα βάλεις σε κουτί, πρέπει να δαπανήσεις ενέργεια (αύξηση εντροποίας). Όμως, αν τα κουτιά τα αφήσεις στην τύχη τους, τότε αυτά θα καταλήξουν, αργά ή γρήγορα, στην αταξία-σκόρπισμα ( η εντροποία έχει την τάση να μειώνεται). Παράδειγμα: ένα δωμάτιο όσο και να το συμμαζέυεις τόσο σιγά-σιγά αυτό θα ατακτοποιείται.Λοιπόν? Απ' τη μια να συγκεντρώνονται όλοι για  να ρίξουν το σύστημα και απ' την άλλη να θέλουν και το σκόρπισμα και την άρση των ταυτοτήτων.

Κάπου εδώ τα παρατάω γιατί οι σκέψεις μου χαώθηκαν. Αλλά πριν,
κάτι τελευταίο. Η υλική ύπαρξει του κουτιού παριστάνεται και με "συντεταγμένη, χωροθετημένη και αδιάλυτη(μέχρι ενός καλώς γνωστού ορίου) ενέργεια". Όταν δηλαδή κατασκευάζεις ένα κουτί τότε αυτό μετατρέπεται σε φράγμα που εμποδίζει ή περιορίζει την κίνηση σε συγκεκρημένο μέρος του χώρου. (Άλλωστε γι' αυτό και κατασκευάστηκε). Ένα κουτί δε διαφέρει πολύ από μια φυλακή αλλά και ούτε και από ένα οχυρό καθώς ο σκοπός του είναι να διπλός και αντιφατικός: να περιορίσει κάτι στο έσω του και να εμποδίσει την επικοινωνοία/κίνηση του περιεχομένου προς αυτό που περιβάλλει το κουτί (περιβάλλον) και του περιβάλλοντος προς το περιεχόμενο.

http://www.youtube.com/watch?v=rWR-jJ3v1pk&feature=related

Θέλω ένα κορμί άθικτο,
Ένα κορμί καθαρό
Να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα,
Παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά
Να πρωτομουρμουρίζει
Τις πρόστυχες μελωδίες μου

ΔΕΝ

Μετά, ΚΑΝΟΝΙΚΑ

Έπλτα.. Οι τοίχοι  με καταδίωκαν για άλλη μια φορά. Σύρθηκά το λοιπόν στη πόρτα, σκούπισα τα γυαλιά μου και βγήκα έξω να πούμε. Ασπρόμαυροι τοίχοι ένα γύρω- μια μελωδία μέσα μου. Το ασπρό ανακατωνόταν μαζί με το μαύρο και το κεφάλι μου, βαρύ λες κια κουβαλούσα χρυσάφι, ηχούσε σαν ομοβροντία κρότου-λάμψης. Πήγα το λοιπόν ήσυχα σε μια γωνιά να αφοδεύσω. Ίδρωσα θα τολμήσω να ομολογήσω. Το κουράδι ήταν από κείνα τα σκληρά που η αγάπη τους κάνει πολύ δύσκολο τον αποχωρισμό. Σηκώθηκα, σκούπισα τα δάκρυά μου κιέφυγα. Δε κοίταξα πίσω μου. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο λένε κι έτσι δε θέλησα να το λιώσει καμιά σόλα καθώς και ένα τέτοιο δέμα για τον παράδεισο είναι σα μια καταστασιακή πλακίτσα. Α ναι, καθώς έχεζα, ο απέναντι τοίχος είχε ένα σύνθημα: ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΕΔΩ. Όταν το διάβασα

Λοιπόν, η ιστορία καταντάει ηλίθια. Εγώ να ρίξω τους εμετούς μου και να τους δω να χοροπηδούν στην οθόνη μου ήθελα. Να διατηρηθούν στο άχρονο κάποιας αποθηκευτικής μνήμης στοιβαγμένη σ΄αυτό το τεράστιο συντηρητήρα σκέψεων και.. Τεσπά, όλα ακίνητα σα τελεία είναι εδώ. Αυτό εννοούσε και το σύνθημα διότι με την απουσία των τόνων έκανε ένα ωραίο... Σκατά. Θα κοπανίσω το κεφάλι μου στον τοίχο μπας αλλάξουν λίγο τα πράγματα έναν γύρω. Καλό παράδεισο κουραδίτσες μου.

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ

Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ ‘αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα

Σηκώθηκα τελικά. Δε μπορούσα άλλο την ακινησία του σπιτιού μου. Φόρεσα τα αστέρια μου και πήδηξα στο κενό. Το έχω κάνει πολλές φορές κι έτσι, όταν eftasa στο έδαφος, ούτε που ακούστηκα. Ταίριαξα το καπέλο μου, έκανα εμετό σε μια γωνιά και πήρα την κάτω βόλτα. Με πονάει η μέση μου άλλα αυτό είναι υποδεέστερο μπρος στην απουσία σου. Περπατώ και χάνομαι στα στενά. Στη πραγματικότητα δε μου λείπεις. Αυτό θα προϋπόθετε ότι κάποτε σε είχα, με την έννοια που ο ένας εραστής έχει τον άλλο. Ακόμα περιμένω το πράσινο φανάρι. Ίσως πρέπει να σταματήσω να περνάω από τις διαβάσεις. Ίσως έτσι να φτάσω τελικά, κάποτε κάπου. Α ναι, δε το' πα πριν: με ενοχλεί όταν τα πράματα είναι σταθερά' όταν τα πράγματα είναι σταθερά θυμίζουν/είναι/γίνονται/μετατρέπονται σε   ρουτίνα-συνήθεια---> προβλέψιμα. Όπως όταν ακολουθείς τους κανόνες...οι κανόνες εφευρέθηκαν για να ομαδοποιούν τα αποτελέσματα και έτσι να μειώνονται η απώλειες. Σκοπός των κανόνων είναι η προβλεψιμότητα για την αποτελεσματικότερη διαχείριση. ΤΟ ΜΙΣΌ ΑΥΤΌ. Όπως και το ότι περιμένω στο φανάρι. Έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Έχω να σου φιλήσω το χέρι σου, να παλέψω με τα μάτια σου και να χωθώ στο σώμα σου' κυριολεκτικά. Άσε που με πονάει και η μέση μου. Τι ώρα να έχει πάει? Βέβαια, πρώτα πρέπει να σε βρω. Θυμάμαι την τελευταία εικόνα. Ανέβαινες στο καταραμένο τρένο και πήγαινες να συναντήσεις του διαολεμένους συγγενείς σου. Για τη μέση μου έχω πει τίποτα μέχρι τώρα? Κάτι άλλο. Έχω διαπιστώσει ότι οι μεγάλες αναρτήσεις κουράζουν αυτούς που ενδιαφέρονται για ψήγματα ταύτισης. Να πάτε να χεστείται εσείς. Να γυρίσετε αλλού τη προσοχή σας. Με αηδιάζεται. Το φανάρι θα αργήσει να ανάψει, οπότε έχω λίγο χρόνο μέχρι να βρω ένα περίπτερο. Αρπάζω μια μπύρα και 3 ξυραφάκια. -Ει, θα γίνεις πράσινο? Δε θα μείνω εδώ για πάντα. Μπορώ να σε αγνοήσω αν θες να ξέρεις.... ΑΠΟΥΣΊΑ. Η παιδαγωγική της απώλειας.

Κατά τ' άλλα, κενότητα. Κάλυτερα έτσι.

Μετά αποφάσισα να συνεχίσω να περιμένω.

1

2

3

4

Σύνολο, ένα κουτάκι γεμάτο αίμα. Η παιδαγωγική της απώλειας, που λέγαμε πιο πριν. Και όποιος αντέξει μέχρι το...τέλος.