Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Τελευταία Δημοσίευση

Το blog αυτό θα πάψει να υπάρχει. Εδώ. Θα συνεχίσει την ύπαρξή του σε άλλο τόπο. Για λόγους, αρχικά και κυρίως, συμβολισμού, εν συνεχεία αισθητικής και τέλος για τις προκλήσεις που μου προσφέρει ο εκεί κόσμος. Αλλά αυτά δε σας νοιάζουν και πολύ, έτσι?;)

(Last Updated 26/04/16 )

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Απειροστικό Ευαγέλιο

Στην κορυφή των δέντρων
θα έβαζα την αδιαφορία
Και στο έδαφος
σε αφθονία
θα έβαζα τον φθόνο

Στην ανατολή την αυτοθυσία
και στν δύση την υποκρισια.
Και θα έκαμα τη γη στρογγυλή
Να μην ξέρεις προς τα που είναι η ακινησία
Να μη μπορείς να σιάξεις στον ύπνο σου

Στο μέλλον θα έθαβα την νιότη
και στο παρελθόν την ασχήμια
Αλλά όσα θα μεγαλώνεται
τόσο θα κουράζεσται
Κι όσο μικρότεροι είσαστε
τόσο πιο αβέβαιοι.

Και σας έριξα, μαϊμούδια μου
Πάνω στα πέντε νησιά
και στις 80 ηπείρους
.Με κομποσκίνια
300 εκατομμυρίων ετών
στο γλέντι μου βραχιολάκια

Και, μα την εφυΐα μου, κυρήξατε πόλεμο.
Ω! τι ωραία που είναι
πηθηκάκια μου
Να σας βλέπω έτσι
φυλακισμένους στην ελευθερία σας,
στην παναθρώπινή σας αλεργία.

Να κοπανάτα, χα χα χα
τα κεφάλια σας να κάμετε κρότο
Ταραχή
πόλεμο
κι αναβρασμό

Να εκλέγεσται, ω μα τη χάρη μου
και να σκάτε τις βρωμιάρικες αρτηρίες σας
από την πιεση του αγώνα
Και μετά, χι χι
Ω, χα χα
να χωρίζεστε. Με ίδιες αναπνοές, ίδιες κωλοτρυπίδες, ίδια μάτια
να εγληματίζεται στα πάντα που μάθατε
Χα χα χα
και στη λογική
ω ναι, αυτό θα είναι το υπέρτατο
στη λογική σας, το μόνο σας καλό
να θάβεται τα πάντα στη λογική σας

Captured Keywords


απειροστικός, πομπωδες αντιγραφο, ισχυρος ξενιστης, να μπορεις, στις, πρόσεξα, ομελέτα, bioμηχανικό τοπίο, δε καταλαβαίνω, είναι που, βαθιά, κύλινδρο, παθαίνω καρκίνο, πεθαίνει, τούτ, με ρώτησε, τς απάντσα, θέσας, μια γρηγοράδα, θέληση, τώρα, τωρα, αστο, μου πέρασε, τελεια, σ αγαπώ, μου λείπεις, κι όλο, άραγε, και μετα, η θλίψη, αγωνιστή, άτιτλο #1, η χαλιράσι, από ανεμώλια, ας λήξουν, v=3lrhrkxqms, aς λήξουν, οι στεριανοί, την ψυχή, που χαμουρεύονται, οι εργατοπατέρες, η λίλια, οι αγανακτισμένοι, v=lov4oat2ttk, μάθημα 1ο, μάθημα 2ο, απορίες, τίποτα, κουλέ καφέ, είμαι χάλια, σηκώνομαι, μόνο εγώ, τον παρατήρησα, eftasa, εκεί, ούρλιαξα, από λαγνεία, με ζήλεψε, κατσούφιασε, παλαιότερες αναρτήσεις, αρχική σελίδα, λινκσ, lullaby, blogspot, ανεμώλια, ανγνώστες, λίστα, μάϊος, απρίλιος

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Αναδημοσίευση από Lullaby



κυττα πως πηγαινοερχομαι 
απ αυτο που ειμαι
σ αυτο που θενα θελα να ειμαι

πομπωδες αντιγραφο
των καλων οικογενειαρχων
και των χαζων προϊσταμενων μας

κυττα πως πηγαινοερχομαι
απο σιωπηλες αποθθαρρυνσεις
σε βαρετα γλωσσοκοπανηματα

ισχυρος ξενιστης 
σε εγωισμο και ενοχες
που αθορυβα μετασχηματιζονται

να μπορεις να εχεις γνωμη
να μπορεις
να μπορεις να συγκλονιζεσαι

Εγώ κι ο κόσμος

Ο κόσμος ομορφαίνει
κι εγώ γερνάω.
Είναι στιγμές που θα πω.





Ο κόσμος ομορφαίνει
κι εγώ γερνάω.
Ίσως θα μεγαλώσω κάποτε
και θα πάψω να λέω τέτοια πράματα.



Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Πρόσεξα

Σηκώθηκα από τη καρέκλα, περπάτησα 3 μέτρα, μέσα στο σπίτι και κάθησα στη χέστρα. Καθώς το κεφάλι στάθηκε στη θέση ανάπαυσης, πρόσεξα να αναβοσβήενι η όρασή μου. Το τέμπο του αναβοσβήματος συνχρονιζόταν με τους χτύπους της καρδιάς μου, πρόσεξα. Περπατώντας 3 μέτρα είχα τέτοιους σφιγμούς?
Κάποτε οι άνθρωποι, όχι όλη τους αλλά κάποιες μορφές τους, κατέληγαν να ζουν σα πρεζάκηδες μέχρι που έπαυαν να ζούνε γιατί ήτανε πρεζάκιδες. Σήμερα, η πρέζα έχει εξελιχθεί, υπάρχει στη καθημερινότητα της ζωής και προστατελυει την παραγωγηκλη διαδικασία. Δημιουργεί σάπια σώματα με καμιά ανάγκη κίνησεων αυτοσχεδιασμού, ανθεκτικά στην επαναληψημότητα των προτύπων. Διεγείρει τα ένστικτα της ξερίζωσης του άλλου και δημιουργεί καρκινώματα στο σώμα και στη ψυχή. Η νέα πρέζα κυκλοφορεί και προσφέρεται δωρεάν αρκεί να κάνεις έναν λογαριασμό πατώντας στο επόμενο λινκ.

Ομελέτα

Κατ' απ' το δρόμο της πλατείας
ζουν οι αλήτες του ντουνιά.
Ο κόσμος γέλαγε μαζί τους
μ' αυτοί δε βγάζανε μιλιά.

Στο πάνω μέρος της πλατείας
πήγαν δυο τύποι με σκουφιά
Βγάλαν λεπίδες και πήραν να σφάζουν
Καθάρισε λέει η γειτονιά

Γέμισε αίματα μα πες μου
πως γίναν τάχα όλα αυτά
Θρηνείς γελείε για τη βία
μα 'κείνη βγήκε απ' τ' αυγά

Το' χες το φίδι, το κοιτούσες
του χάιδευες και τα αυτιά
Τωρά γενάει στις πλατείες
αυτό που του' μαθές καλά

Μέσα στην άχαρη ζωή σου
κρύβεις τη βία μα κοιτάς
πως κάποια μέρα θα τη δώσεις
σε δυο τύπους με σκουφιά

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Έχω πάει κι γώ εκεί

bioμηχανικό τοπίο..λαμαρίνες, σκουριασμένα παράθυρα, μπετόν σε τρίμματα...εργοστάσιο παραμελημένο από την καπιταλιστική παραγωγή πλούτου..τα τέκνα του ντε μπορ, του ντελέζ και της μπατλερ συνωστίζονται στα ντουβάρια, στις σκάλες και στις εξωτερικές ανοιχτοσιες..μπαφακιδες, πρεζάκηδες και βρωμερά χνώτα αλκοχωλικών γεμίζουν τα κενά της περιδιαβένουσας εναλακτικότητας..όλο το συνονθύλευμα του λούμπεν στα παράθυρα της αστικής παρακμής..τρύπια κεφάλια και λάγνα μάτια..σώματα συσπώνται στο ρυθμό μιας πολυπρισματικής μουσικής..-τι τριπάκι έχεις πάρει εσύ?-πρώτο πράμα, κατευθείαν απ' το υποσυνείδητο σου λέω δικέ μου..

ένα εργοστάσιο που σκότωνε προλετάριους τώρα στεγάζει τα παιδιά τους..εκεί από' που ξέφυγαν οι μανάδες και οι πετράδες, επιστρέφουν τα τέκνα, τα έρμαια μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας

Κάποτε είχα πει:

Στην αρχή  ήταν ένα σκουπιδάκι. Κάπως το κανα με το χέρι μου και μπήκε και το γύρισα..δε καταλαβαίνω.. θες να αποτελείωσες, καμιά φορά, μοναχός, ένα τραγούδι που ποτέ δε τελειώνει. Και κάτω απ' τα ρούχα μου έψαξα αλλά τίποτα. Θα συμφωνήσω με τη ματαιοδοξία της κρίσης. Θα επισημάνω μάλιστα ότι είναι μια κρίση των ματαιόδοξων. Μια φορά μου φώναξαν γιατί δεν απελπίζομαι εύκολα. Μια άλλη μου είπαν πως φαίνομαι συνέχεια απελπισμένος. Κατέληξα πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Μόνο οι μπύρες κάνουν 30 λεπτά παραπάνω και εγώ που τις τελειώνω μια ώρα γρηγορότερα. Κάτσε να σκουπίσω τα γυαλιά μου.
Στα γυαλιά μου που λες καλλιεργούνται λογιών λόγιοι. Άλλοι μιλούν με το στόμα οβάλ άλλοι με το στόμα ορθάνοιχτο. Άλλλλοι πάλι λεν τα λόγια τους πολύ αργά, σα να ρουφούν τσιγάρο τουμπεκί και μόρτικο. Να σου πω τώρα και ένα μυστικό: καταβάθος, νιώθω ενοχλημένος. Είναι που όταν προσπαθείς να σπάσεις τους τοίχους σου είναι σα να στείνεις καινούργιους και παχύτερους. Λες και το ξεπέρασμα της ηθικής είναι στην ουσία το στήσιμο μιας ψηλότερης. Λες και είμαστε μαλωμένοι με την ελευθερία. Μετά βέβαια βρίσκουμε συνέχεια ελαφρυντικά, όπως ο οξυδερκής Φρόιντ. Και μετά είναι αυτό το θέμα με την αναρχία και τους ειδικούς. Ποτέ δε μπόρεσα να διαβάσω μια μπροσούρα και να πω: κατάλαβα τι ήθελε να πει ο γραφών. Μόνο με τις εικόνες τα πήγαινα καλά, αλλά στο τέλος μου είπαν πως έγινε μια ρήξη στην εξέλιξη της ανθρωποταπότητας και πως οι εικόνες είναι το Θέαμα που, ο πατερούλης Ντεμπορ, έλουσε με άπλετο φως. Άντε καλά τώρα..Και μήπως δε κάνω σωστά και τα κακάκια μου mister? Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι που.. και δεν είναι επειδή..
Πως γίνεται να υπάρχουν αιτίες για όλα; Πως τα καταφέρανε οι προηγούμενοι ψόφιοι και μας περιορίσανε σε τόσο αφηρημένους τρόπους επικοινωνίας; Άντε τώρα εσύ, να καταλάβεις το "συμπαντικό γίγνεσθαι", το "απόλυτο", το "Είναι" και τα ρέστα. Τελικά καλά που του τη βίδωσε του Νίτσε και μάθαμε λίγα παραπάνω πράγματα ευκολότερα. Μετά ήρθε και ο mieusie Prigozine και έφερε το χάος στο προσκήνιο.. Σωθήκαμε μ' αυτό το χάος. Όλοι οι παππούδες θα βγουν από τα ρούχα τους σα μάθουν πως είναι παραμύθι αυτή η ιστορία με το χριστό και θεο, που τα έσπαασε λέει με το διάολο και άντε λιπάστε τα χορτάρια και πετάτε μπαλίτσες από δω και από κει.

Βαθιά

Τον χώνω μέσα μου βαθιά
μου πονάει το φάρυγγά
και το απολαμβάνω

Και παίρνω και έναν δεύτερο
κύλινδρο
Και δε φοβάμαι τους καρκίνους

-Είμαι το παχύ έντερο του Τζακ
παθαίνω καρκίνο
και ο Τζακ
πεθαίνει

Τζακ, φίλε μου, εσύ και ο Μπάραουζ
και ο άλλος
που μένει διπλα μου
Και βλέπω τις ανάσες του
και κοιτάζω τα ρουθ ούν ια του
τούτ


Η φόρμα και το περιεχόμενο


Με ρώτησε
-Τι θέλει να πει;
Τ'ς απάντ'σα
-Ούτε που με νοιάζει. Η γραφή είναι πλέον τζαζ, δεν έχει νόημα. Έχει το νόημα που του δίνω. Είναι ένα πλαίσιο. Εκει μέσα παζαρεύω. Με παλεύω να με βρώ. ΓΙΑΤ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ κΑτΙ??

Το χώνω και ακόμα μία. Και την θυμάμαι. Πόσο πολύ και πόσο μέσα. Μπορεί να μη πιάνει πάτο, αλλά δεν είναι αυτό φίλε μου. Είναι η φόρμα, η προσπάθεια. Είναι η κραυγή της βιαζου..θέσας. Ο αστός θα φωνάξει για  σπατάλ' της δημόσιας ησυχίας. Και όλο θα τον πίνει... Πιο μέσα, πιο βαθιά πιο δυνατά.. Όλ'ς οι ζωές μας ένας βιασμός..Μια γρηγοράδα

Είμαι αργός μα θα πεθάνω αργά...