Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Έχω πάει κι γώ εκεί

bioμηχανικό τοπίο..λαμαρίνες, σκουριασμένα παράθυρα, μπετόν σε τρίμματα...εργοστάσιο παραμελημένο από την καπιταλιστική παραγωγή πλούτου..τα τέκνα του ντε μπορ, του ντελέζ και της μπατλερ συνωστίζονται στα ντουβάρια, στις σκάλες και στις εξωτερικές ανοιχτοσιες..μπαφακιδες, πρεζάκηδες και βρωμερά χνώτα αλκοχωλικών γεμίζουν τα κενά της περιδιαβένουσας εναλακτικότητας..όλο το συνονθύλευμα του λούμπεν στα παράθυρα της αστικής παρακμής..τρύπια κεφάλια και λάγνα μάτια..σώματα συσπώνται στο ρυθμό μιας πολυπρισματικής μουσικής..-τι τριπάκι έχεις πάρει εσύ?-πρώτο πράμα, κατευθείαν απ' το υποσυνείδητο σου λέω δικέ μου..

ένα εργοστάσιο που σκότωνε προλετάριους τώρα στεγάζει τα παιδιά τους..εκεί από' που ξέφυγαν οι μανάδες και οι πετράδες, επιστρέφουν τα τέκνα, τα έρμαια μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας

Κάποτε είχα πει:

Στην αρχή  ήταν ένα σκουπιδάκι. Κάπως το κανα με το χέρι μου και μπήκε και το γύρισα..δε καταλαβαίνω.. θες να αποτελείωσες, καμιά φορά, μοναχός, ένα τραγούδι που ποτέ δε τελειώνει. Και κάτω απ' τα ρούχα μου έψαξα αλλά τίποτα. Θα συμφωνήσω με τη ματαιοδοξία της κρίσης. Θα επισημάνω μάλιστα ότι είναι μια κρίση των ματαιόδοξων. Μια φορά μου φώναξαν γιατί δεν απελπίζομαι εύκολα. Μια άλλη μου είπαν πως φαίνομαι συνέχεια απελπισμένος. Κατέληξα πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Μόνο οι μπύρες κάνουν 30 λεπτά παραπάνω και εγώ που τις τελειώνω μια ώρα γρηγορότερα. Κάτσε να σκουπίσω τα γυαλιά μου.
Στα γυαλιά μου που λες καλλιεργούνται λογιών λόγιοι. Άλλοι μιλούν με το στόμα οβάλ άλλοι με το στόμα ορθάνοιχτο. Άλλλλοι πάλι λεν τα λόγια τους πολύ αργά, σα να ρουφούν τσιγάρο τουμπεκί και μόρτικο. Να σου πω τώρα και ένα μυστικό: καταβάθος, νιώθω ενοχλημένος. Είναι που όταν προσπαθείς να σπάσεις τους τοίχους σου είναι σα να στείνεις καινούργιους και παχύτερους. Λες και το ξεπέρασμα της ηθικής είναι στην ουσία το στήσιμο μιας ψηλότερης. Λες και είμαστε μαλωμένοι με την ελευθερία. Μετά βέβαια βρίσκουμε συνέχεια ελαφρυντικά, όπως ο οξυδερκής Φρόιντ. Και μετά είναι αυτό το θέμα με την αναρχία και τους ειδικούς. Ποτέ δε μπόρεσα να διαβάσω μια μπροσούρα και να πω: κατάλαβα τι ήθελε να πει ο γραφών. Μόνο με τις εικόνες τα πήγαινα καλά, αλλά στο τέλος μου είπαν πως έγινε μια ρήξη στην εξέλιξη της ανθρωποταπότητας και πως οι εικόνες είναι το Θέαμα που, ο πατερούλης Ντεμπορ, έλουσε με άπλετο φως. Άντε καλά τώρα..Και μήπως δε κάνω σωστά και τα κακάκια μου mister? Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι που.. και δεν είναι επειδή..
Πως γίνεται να υπάρχουν αιτίες για όλα; Πως τα καταφέρανε οι προηγούμενοι ψόφιοι και μας περιορίσανε σε τόσο αφηρημένους τρόπους επικοινωνίας; Άντε τώρα εσύ, να καταλάβεις το "συμπαντικό γίγνεσθαι", το "απόλυτο", το "Είναι" και τα ρέστα. Τελικά καλά που του τη βίδωσε του Νίτσε και μάθαμε λίγα παραπάνω πράγματα ευκολότερα. Μετά ήρθε και ο mieusie Prigozine και έφερε το χάος στο προσκήνιο.. Σωθήκαμε μ' αυτό το χάος. Όλοι οι παππούδες θα βγουν από τα ρούχα τους σα μάθουν πως είναι παραμύθι αυτή η ιστορία με το χριστό και θεο, που τα έσπαασε λέει με το διάολο και άντε λιπάστε τα χορτάρια και πετάτε μπαλίτσες από δω και από κει.

Βαθιά

Τον χώνω μέσα μου βαθιά
μου πονάει το φάρυγγά
και το απολαμβάνω

Και παίρνω και έναν δεύτερο
κύλινδρο
Και δε φοβάμαι τους καρκίνους

-Είμαι το παχύ έντερο του Τζακ
παθαίνω καρκίνο
και ο Τζακ
πεθαίνει

Τζακ, φίλε μου, εσύ και ο Μπάραουζ
και ο άλλος
που μένει διπλα μου
Και βλέπω τις ανάσες του
και κοιτάζω τα ρουθ ούν ια του
τούτ


Η φόρμα και το περιεχόμενο


Με ρώτησε
-Τι θέλει να πει;
Τ'ς απάντ'σα
-Ούτε που με νοιάζει. Η γραφή είναι πλέον τζαζ, δεν έχει νόημα. Έχει το νόημα που του δίνω. Είναι ένα πλαίσιο. Εκει μέσα παζαρεύω. Με παλεύω να με βρώ. ΓΙΑΤ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ κΑτΙ??

Το χώνω και ακόμα μία. Και την θυμάμαι. Πόσο πολύ και πόσο μέσα. Μπορεί να μη πιάνει πάτο, αλλά δεν είναι αυτό φίλε μου. Είναι η φόρμα, η προσπάθεια. Είναι η κραυγή της βιαζου..θέσας. Ο αστός θα φωνάξει για  σπατάλ' της δημόσιας ησυχίας. Και όλο θα τον πίνει... Πιο μέσα, πιο βαθιά πιο δυνατά.. Όλ'ς οι ζωές μας ένας βιασμός..Μια γρηγοράδα

Είμαι αργός μα θα πεθάνω αργά...

Ο φίλος μου

Έχω ένα φίλο
και χαίρομαι γι αυτό.