Βαθιά

Τον χώνω μέσα μου βαθιά
μου πονάει το φάρυγγά
και το απολαμβάνω

Και παίρνω και έναν δεύτερο
κύλινδρο
Και δε φοβάμαι τους καρκίνους

-Είμαι το παχύ έντερο του Τζακ
παθαίνω καρκίνο
και ο Τζακ
πεθαίνει

Τζακ, φίλε μου, εσύ και ο Μπάραουζ
και ο άλλος
που μένει διπλα μου
Και βλέπω τις ανάσες του
και κοιτάζω τα ρουθ ούν ια του
τούτ


Η φόρμα και το περιεχόμενο


Με ρώτησε
-Τι θέλει να πει;
Τ'ς απάντ'σα
-Ούτε που με νοιάζει. Η γραφή είναι πλέον τζαζ, δεν έχει νόημα. Έχει το νόημα που του δίνω. Είναι ένα πλαίσιο. Εκει μέσα παζαρεύω. Με παλεύω να με βρώ. ΓΙΑΤ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ κΑτΙ??

Το χώνω και ακόμα μία. Και την θυμάμαι. Πόσο πολύ και πόσο μέσα. Μπορεί να μη πιάνει πάτο, αλλά δεν είναι αυτό φίλε μου. Είναι η φόρμα, η προσπάθεια. Είναι η κραυγή της βιαζου..θέσας. Ο αστός θα φωνάξει για  σπατάλ' της δημόσιας ησυχίας. Και όλο θα τον πίνει... Πιο μέσα, πιο βαθιά πιο δυνατά.. Όλ'ς οι ζωές μας ένας βιασμός..Μια γρηγοράδα

Είμαι αργός μα θα πεθάνω αργά...