Κατρακυλώ
‘πως η στάθμη της μπουκάλας
Όπως η στάθμη της μπουκάλας
Όπως η στάθμη της εικόνας που έχω για το κόσμο
Για το μέλλον
Για το τριγύρω
Όπως τα ρούχα που λιώνουν σε μια ντουλάπα που
Άργησα να πάρω
Άργησα να τελειώσω με τον εαυτό μου
Και τώρα
Μετά το πέρας του εδιάμεσου
Του καταλύτη,
Λυτρωτή
Μηδενηστή
Εξορκιστή
Πηγάζω ουσίες που δηλητηριάζουν την προσωρινή μου ιδιότητα
Με τα πολλά κλικ κλικ
Ξέχασα τον ειρμό των σκ’εψεων σε μια αποβάθρα που έπιασε φωτιά, κια πνίγηκα όταν προσπάθησα ν ασωθώ. Όταν έβγαλα το σώμα μου έξω η αγάπη μου έλειπε. Δεν ήμουν πια εκεί]
Και κατηφορίζω στον άπλυτο δρόμο, που όλο λάθη κάνω και τα διορθώνομαι, που όλοι με τρομάζουν γιατί τους τρομάζω πρώτος εγώ, που οι λέξεις αλλάζουν μετ΄από ένα λεπτό, που σταγόνες ρέουν στο παρον σαν τις γράφω έγώ...και έφυγα...και χάθηκα.. και πως θα πω αυτό που θέλω να πω..που οι λέξεις σμίγουν με τα γράμματα και οι φοβίες με τον ειρμό.. και τα αλλοπρόσαλλα πλάσματα φτιάχνονται με τα λάθη του χάου ς και το στοιχειό της λογικής.. που η άβυσσος είναι σαν τον έρωτα κια η επανάληψξ με φοβίζει με φοβίζει με ρημάζει μα εγώ τη...θέλω, ίσως να, τη θέλω να μου ταλαιπωρεί το σπασμένο μου κορμί το φτωχό μαξιλάρι θα μείνει πάλι στεγνός και θα σταματήσω εδώ... αυτά που ίσως να μη πρόλαβα να πω...ίσως να μην ήθελα να σας πω..ίσως..να πάψω..εδώ